6. feb, 2016

Tuin in de winter

Al een tijdje niet geweest. Ook niet echt een reden. Behalve om te checken of alles er nog goed bij ligt, tuinstoelen niet weggewaaid zijn, door de wind losgeraakt worteldoek vast te zetten, kijkje in de (overigens lege) kas te nemen, rondje te lopen en wat uien en een paar stronken boerenkool mee te nemen. Het weer was niet onaardig. Dus op naar de moestuin.

Meteen zag ik ’m zitten . . . het roodborstje. Deze keer alleen, soms ook met z’n tweeën. Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat er wel in elke tuin een roodborstje huist. Ik wil graag denken dat hij speciaal in onze tuin is neergestreken. En voel me vereerd.
Leven ze in paren? Is het dezelfde als vorig jaar? Waarom zie ik ze alleen in de winter? En hoe kan het dat ze zo nieuwsgierig zijn? Geen idee. Maar wat ik opeens besef is dat dit vogeltje de reden is dat ik na het pakken van de boerenkool nog wat langer blijf. Het vliegt van hot naar her en blijft in mijn buurt. Als ik besluit een stukje grond om te spitten, komt ‘ie bijna op de spade zitten. Goed snappend dat er lekkere, sappige wormen voor het grijpen liggen. Het roodborstje is zo ver in de winter nog opvallend goed gevuld. Geen strenge winter, dus geen tekort aan eten. Zeker niet op een moestuin.

Na een uurtje begint het te miezeren. Ik besluit te gaan. Hopend dat de winter nog even duurt en ik het roodborstje de volgende keer weer van wormen kan voorzien.

Ilse